Πολλοί συμπολίτες μας, έχουν την εντύπωση πως η ευθύνη τους προς την πολιτεία (το κράτος όπως το γνωρίζουμε) επαφίεται μόνο στην εντολή που θα δώσουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση «σε κάποιο κόμμα της σειράς». Από την άλλη, το πολιτικό καθεστώς με νόμους που έχει φτιάξει, αρέσκεται σε αυτή τη μοναδική ευθύνη που έχει αναλάβει ο πολίτης.
Με αυτό τον τρόπο, αλλά και με αρωγό αυτή τη μερίδα συμπολιτών μας, το κράτος διευκολύνεται ούτος ώστε να ενεργεί ανεπηρέαστο. Έτσι ούτε έλεγχο εύκολα μπορεί να δεχτεί αλλά ούτε ευθύνες μπορούν να ζητήσουν οι πολίτες. (αφού πλέον είναι αργά αφού δώσανε την εντολή τους)
«Η ΕΝΤΟΛΗΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ» μας λένε ξεκάθαρα. Και εμείς τσιμπάμε. Θεωρούμε πως πράττουμε ελεύθερα και ανεπηρέαστα, αλλά οι εικόνες που παίζουν παντού σε οδηγούνε κάπου τελικά.
Αποφασίζουμε χωρίς περιορισμούς; Μπορούμε να έχουμε τις δικές μας επιλογές;
Ή πάντα το καθεστώς «δημιουργεί» νέες εικόνες που σε οδηγούν εκεί που θέλει αυτό, μιας και σε γνωρίζει πλέον. Σε οδηγεί σε κάτι που απλά και πάλι θα πρέπει να δώσεις την εντολή να σε αντί – προσωπεύσει με τη δική του βούληση.
Είναι όμως η μοναδική μας ευθύνη σαν πολίτες;
Στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και το καθεστώς που έχουν επιβάλλει, ναι. Έχει γίνει η μοναδική μας επιλογή. Εφόσον φυσικά δεν μαζευόμαστε όλοι οι Έλληνες να πάμε σε εθνοσυνέλευση απευθείας.
Βλέπεις σου έμαθαν πως η ψήφος σου είναι σφαίρα. Και πως μπορεί να σκοτώσει οτιδήποτε κακό και άδικο. Είναι αλήθεια έτσι;
Ας το δούμε μαζί για να κατανοήσουμε το δούλεμα που τρώμε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Στο σύνταγμα που έχουν επιβάλλει οι ίδιοι, αναφέρεται πως η εξουσία πηγάζει από τον λαό. Σωστά;
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εξέφρασε την ιδέα πως, «Στις ελεύθερες κυβερνήσεις, οι κυβερνώντες είναι οι υπηρέτες και οι πολίτες είναι οι ανώτεροι και κυρίαρχοί τους»
Αν το αναλύσει κάποιος αυτό, σημαίνει πως δεν έχουμε ελεύθερες κυβερνήσεις. Αφού σε καμία περίπτωση δεν δείχνουμε να είμαστε κυρίαρχοι ή ανώτεροι από τους κυβερνώντες. Αυτοί έχουν ασυλία και εμείς πληρώνουμε ακόμα και τα ταξίδια τους. Δεν μπορείς να τους ελέγξεις και φυσικά δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να τους υπαγορεύσεις να κάνουν αυτό που θεωρείς εσύ ή μια ομάδα ανθρώπων, σωστό και δίκαιο. Οπότε δρουν όπως μας είχε πει και ο κος Τζαβάρας, «Δεν είμαστε εκπρόσωποι του λαού. Εν ονόματι του οποίου βεβαίως ενεργούμε, αλλά με τη δική μας βούληση και τη δική μας θέληση».
Να είχαμε να λέγαμε… Και αυτό κάποιοι ακόμα και σήμερα, το θεωρούν δημοκρατία αντιπροσωπευτική.
Μήπως όμως αγαπητοί συμπολίτες μου, μερικοί βολεύονται με αυτή την μοναδική ευθύνη που θεωρούν πως έχουν; Μήπως τελικά και τη σφαίρα που τους δίνει το ίδιο το καθεστώς, τη χαραμίζουν, θεωρώντας πως πάει χαμένη;
Βλέπουμε παραδείγματα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, τα ποσοστά της αποχής να ξεπερνάνε πολλές φορές και τα έγκυρα ψηφοδέλτια. Κατανοητό εν μέρει. Μιας και το ίδιο το καθεστώς με διάφορους τρόπους, έχει δείξει πως μπορεί να γίνει είτε νοθεία, είτε πως έτσι και αλλιώς δεν θα αλλάξει και τίποτα. Σκάνδαλα παντού, κάνουν τους πολίτες να απομακρύνονται από τις κάλπες, σκεπτόμενοι πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Με αυτόν τον τρόπο απομακρύνονται περισσότερο από τις πραγματικές ευθύνες ενός πολίτη, που ταυτόχρονα πρέπει να είναι και οπλίτης. Δηλαδή αυτός που προστατεύει την πόλη του.
Ευθύνες λοιπόν έχουμε περισσότερες από μια. Πριν δώσουμε την εντολή μας θα πρέπει να μελετήσουμε, να ερευνήσουμε. Είναι μια από τις μεγαλύτερες ευθύνες. Να έχεις γνώση δηλαδή, για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Η επόμενη ευθύνη είναι αυτή του ελέγχου. Πάμε να ψηφίσουμε και δεν ξέρουμε πόσοι είναι εγγεγραμμένοι, αν είναι πεθαμένοι ή ζωντανοί, αν είναι διπλογραμμένοι, αν έχουν αλτσχάιμερ, αν έχουν δικαίωμα ψήφου, τίποτα. Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι γίνεται στη χώρα μας. Μα πώς το αφήνουμε αυτό. Γιατί αποποιούμαστε αυτής της ευθύνης και μετά λέμε «κοίτα τι ψηφίζουν»;
Έπειτα, η μεγαλύτερη ευθύνη που μας βαραίνει, είναι να αφήσουμε πίσω μας μια πολιτεία, που θα είναι ανθρώπινη και αρεστή για όλους τους μελλοντικούς απογόνους.
Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μόνο να είμαστε παρόντες. Να μη δείχνουμε αδιαφορία σε αποφάσεις που παίρνονται από κάποιους που δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη (Ασυλία).
Και όπως είχε γράψει ο ποιητής Κ Βάρναλης: “Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς”....
Οκ εξαπατηθήκαμε πολλάκις, τώρα πάμε να γυρίσουμε τον ντουνιά ανάποδα. Μπορούμε!
Όλα είναι έτοιμα. Μια πλατφόρμα δομημένη, περιμένει κάθε Έλληνα πολίτη να αναλάβει τις ευθύνες που έχει έναντι του Έθνους του και να δηλώσει παρών.
Μπορούμε! Γιατί εμείς είμαστε οι κυρίαρχοι. Και από εμάς πηγάζουν όλες οι εξουσίες.
0 Σχόλια